Verdriet

Afgelopen dagen ben ik overspoeld door hevig verdriet. Het overvalt mij op de meest onverwachte momenten: in de auto, in de winkel, in het midden van de nacht, … Na mijn laatste gesprek bij Vonkel ben ik nog harder bezig met het “einde”. 

Mijn begrafenis heb ik grotendeels al voorbereid terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Voor mijn dichtste vrienden en familie ben ik bezig met afscheidsteksten en het verzamelen van foto’s. Ook al doet het mij veel verdriet, toch ben ik nog steeds vastberaden over mijn beslissing. De dagelijkse sleur om de dag door te komen vraagt steeds meer van mij. Ik voel dat ik mij terug liever afzonder en in mijn bed blijf liggen, maar blijf er tegen vechten uit angst dat het verdriet mij helemaal gaat overspoelen. 

Het is beangstigend donker in mijn hoofd en het gevoel om dit alleen te dragen maakt het extra lastig. Ik spreek met mijn psychiater over de dood en hoe ik dit voor mij zie, van welke mensen ik nog afscheid wil nemen, … Zware onderwerpen die ervoor zorgen dat mijn slaap steeds minder en minder wordt. 

ik blijf vechten om dit parcour toch op een waardige manier te kunnen eindigen, ik blijf vechten voor de mensen rondom mij ook al schreeuwt mijn lichaam om rust en een stop.