Omarm

Misschien is het tijd om de taboes eens te doorbreken en oog te hebben voor de mensen waarbij het leven niet allemaal zo vanzelfsprekend gaat.

We zijn vaak goed in het verstoppen wat er in ons hoofd omgaat, omdat de maatschappij dit ook van ons verwacht. Wanneer mensen de vraag stellen "hallo, hoe gaat het?" verwacht niemand een eerlijk antwoord of een "nee, eigenlijk niet".

Afgelopen weken ben ik er mee gestopt en zeg ik niet langer "ja", maar eerlijk "nee eigenlijk is het allemaal enorm zwaar." Het is voor veel mensen beangstigend en een reden om je in de steek te laten en te vluchten, want sommige mensen weten nu eenmaal niet hoe ze ermee moeten omgaan. Wanneer ik berichten krijg van anderen mensen die zelf door een moeilijke periode gaan, besef ik pas hoeveel mensen hier jammer genoeg mee te maken krijgen. Ondanks we met zoveel zijn, blijft het zo een groot taboe en mag er niet over gesproken worden? Want psychische stoornissen bestaan niet? We hebben het zelf gezocht? We vragen om aandacht? We overdrijven?

Wel, ik leg je graag uit hoe een "gewone" dag er voor mij uitziet.

Opstaan met barstende hoofdpijn van de tranen die een hele nacht over mijn wangen hebben gerold, of in het slechtste geval nog wakker zijn omdat slapen geen optie was. Mezelf moeten overtuigen om toch uit mijn bed te komen, toch moed te vinden om mij aan te kleden en tegen de middag hopelijk sterk genoeg te zijn om de dag te starten.

De gedachten in mijn zwaar hoofd zorgen voor hevige buikpijn, stress en angst waardoor eten vaak een opgave wordt de laatste weken. Ik moet mezelf verplichten om toch te blijven proberen en doorzetten bij de kleine dagdagelijkse dingen.

Contacten met vrienden en familie lukken de ene dag wel en de andere dag duw ik ze liefst zo ver mogelijk weg. Ondanks ze enorm hun best doen om er te zijn, voel ik als een last en is het soms makkelijker om mezelf te beschermen en af te sluiten dan opnieuw verlies en teleurstelling te ervaren.

Ondanks dat ik me slecht voel, blijf ik mezelf toch overtuigen om buiten te komen en contacten te leggen uit angst dat het verdriet mij anders helemaal overspoelt. Zoeken naar positieve afleiding zodat mijn hoofd toch even kan "rusten".

Het is een strijd waar je grotendeels alleen door moet en gepaard gaat met heel veel verdriet. Je hoopt op kleine gelukjes die je kant opkomen, maar soms blijven ze wel heel lang weg waardoor het een lange strijd wordt. Bovenop de zware gedachten en het verdriet komt nog eens de pijn van mensen die je graag ziet maar er allemaal niet mee om kunnen en dus liever vluchten. Daar sta je dan alleen, roepend om hulp, hopend op iemand die tijd voor je maakt om echt te luisteren, voor een knuffel,… Het betekent zoveel om gezien en gehoord te worden, alstublieft neem je tijd voor mensen die het moeilijk hebben en ga niet vluchten.

Ik vecht ondertussen al 12 jaar lang tegen mijn angsten, donkere gedachten en zware depressies. De zoektocht naar een "oplossing" wordt steeds moeilijker en ongeloofwaardiger, de strijd enkel intenser en pijnlijker. Vluchten in veel werken lijkt niet langer meer te werken, daar heeft mijn lichaam de energie niet meer voor.

Rekenen op de hulpverlening is schrijnend. De wachtlijsten zijn enorm, de herkenning voor mensen die dringend hulp nodig hebben vaak te weinig, de omgang met kwetsbare mensen vaak als een nummer en niet als een uniek persoon met elk hun verhaal. Helaas zal hier niet snel verandering in komen…

Maar als iedereen van jullie zijn armen al eens opent voor iedereen die het moeilijk heeft in plaats van te vluchten, zou al een ENORM verschil maken voor heel veel mensen, daar ben ik zeker van!

Wees wat zachter voor elkaar en durf erover spreken.

Want elk van jullie heeft wel een vriend(in) of familielid die je steun kan gebruiken. 🤍🌹